Δάκρυα... Κτενά Ρούλα.

Πρώτα ένας κόμπος στο λαιμό και συννεφιά στο βλέμμα

Ύστερα στάλες αλμυρές,στα βλέφαρα διαμάντια..

_Πού πας υδάτινο μαργαριτάρι και στα μάγουλα γλιστράς;

_Ένα τραγούδι άκουσα που ήταν σαν αγκάθι .

_ Ήταν τα λόγια του πικρά;

_ Δεν ήξερα τί έλεγε μα, μάτωσε

το σύννεφο που στην ματιά είχε κάτσει.

Ο κόμπος στον λαιμό δεν λέει να χαλαρώσει,

δεύτερο δάκρυ ακολουθεί τό πρώτο να προλάβει.

_ Εσύ πού τρέχεις βιαστικό σαν στάλα από βροχούλα;

_Μιά κόρη που είπαν δεν μιλά, φωνή αγγέλου έχει

και τραγουδά σάν τό πουλί,σαν το μικρό το αηδόνι,

για έναν αητό από χαρτί που αφήσαν στην ποδιά της

έναν αητό από χαρτί για την γλυκιά Νεφέλη.

Βουρκώσανε πια τα μάτια μου γινήκανε ποτάμια,

ποτάμια από δάκρυα να πνίξουνε τον κόσμο.

Για ένα κορίτσι που άγγιξαν άνομα χέρια και λερά.

Για ένα αγόρι που τολμά να είναι άλλη ομάδα.

Για κάποιον που έφυγε νωρίς ταξίδι δίχως γυρισμό.

Για ένα αστέρι που έπεσε πάνω σε έναν φεγγίτη,

κι έγινε φώς στην κάμαρη τής κόρης που κεντάει.

Για έναν φτωχό που πάγωσε την νύχτα στο παγκάκι.

Για τον τυφλό,τον άρρωστο,τον δύστυχο σακάτη.

Για τον μικρό που από νωρίς,ρωτά τί είναι αγάπη.

Δάκρυα,

Κάποτε γίνονται νερό για την ξερή την γλάστρα,

για το μικρό γαρύφαλλο σταγόνες από αίμα

να γίνει κατακόκκινο και να μοσχοβολάει.

Άλλοτε γίνονται κραυγές που ουρλιάζουν μες τη νύχτα,

άλλοτε πάλι είναι φιλιά πρίν απ'τήν καληνύχτα.

Άλλες φορές, είναι βουβά πνιχτά σαν φιμωμένα

και τότε ανάβουν κάρβουνα και καίν τα σωθικά

Άλλες φορές από χαρά τρέχουνε λυτρωμένα

και τότε γίνονται αγκαλιές και άσπρα γιασεμιά....

Κτενά Ρούλα