Είναι και κάτι ουρανοί ,
που σπάνε σαν καθρέφτες.
Τα παρατούν μεσοδρομίς
και τρέχουν σαν τους κλέφτες....
Ήρθες σαν Απριλιάτικη βροχή
και με τυλίγει ένας αέρας ταραχής..
Μια λέξη εξερράγη σαν βροντή
και την ποινή σου υπογράφω σιωπηλή.
Σκοτείνιασε , γύρο μου ο ουρανός
Μα την ψυχή μου κάνω οχυρό.
Δεν θέλει "πολύ" να εκραγεί,
μια ψυχική οδύνη. Σαν σπάσει
της ψυχής γυαλί συντρίμμια
πίσω αφήνει...
Δεν θέλει πολύ ένα βιολί ,
χαρές να αιφνιδιάσει,
Από κελάηδημα καναρινιού,
το κλάμα να παράξει ..
Στις δοξαριές του ανέμου ,
αναζητώ την λύση..'
Μα όλα περιστρέφονται
κι γη πάντα γυρίζει.....
Από νωρίς με άδραξες
τρικυμιώδης ζήση,
τ' όνειρο μου έσπειρες,
σε άγονο ξερονήσι.
Εσύ κιθάρα της ψυχής,
πολύφωνη , συγχορδία,
μετατρέπεις άχρωμη σιωπή,
Ντίνα Μήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου