Το δρόμο για το Γολγοθά
ανέβαινες Χριστέ μου
με το αγκάθινο στέμμα
να σου τρυπά το μέτωπο.
Ο ιδρώτας και το αίμα σου
σμίγανε και λούζανε
το πρόσωπο και το σώμα σου
και σαν χείμαρροι
ξέπλεναν
τις δικές μας αμαρτίες.
Και ’γώ
δειλός και φοβισμένος
σ’ ακολουθούσα από απόσταση
κι όταν γονάτισες
απ’ το βάρος του σταυρού σου
γύρισες και με κοίταξες.
Το βλέμμα σου
μια έκκληση βοήθειας
καρφώθηκε
σαν βέλος στην καρδιά μου
μα εγώ
δειλός και φοβισμένος
δεν τόλμησα να τρέξω πλάι σου
αν και γνώριζα
πως το βάρος που κουβαλούσες
δεν ήταν μόνο ο σταυρός
μα και οι δικές μου αμαρτίες
μαζί με τις αμαρτίες όλου του κόσμου!
Εκείνη τη στιγμή
ο χρόνος σταμάτησε.
Το λυπημένο βλέμμα σου
φωτίστηκε
και η λάμψη του
γέμισε το είναι μου
με το φως της συγχώρεσης
Κώστας Γιαννακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου