Τίτλοι τέλους... Δημήτρης Καλλιμάνης.

Γνώρισα την ομορφιά

για να γευτώ το αιώνιο,

να ξεχάσω του αιώνα το πρόσκαιρο μάτι,

το κάθε ψεύτικο φιλί και το πλαστό αγκάλιασμα..

Βρήκα

την τρικυμία

που δεν γέννησε στίχο,

τρικυμία που λαχτάρησε να δώσει

πόνους στους πόθους της θάλασσας..

Βρήκα το ασημοχελίδονο

να' ναι κυνήγι κυνηγού

που λάτρεψε, που ζήλεψε, που ζήτησε τον φόνο

από τα όνειρα και τα μηνύματα

του κάθε ράμφους που τιτίβιζε το Πάσχα..

Βρήκα την οπλή του αλόγου που ονειρευόταν

άλλα μονοπάτια, χιόνια, ποτάμια

κι ουρανούς και νερά δυοσμομέθυστα

να παλεύει το τραύμα με όνειρο,

το αίμα με τον πόθο..

Βρήκα όσους ονειρεύονταν αγάπη

και την έψελναν στην ομορφιά

και κατάλαβα..

Όταν αγαπάς τον στίχο, τον παράδεισο,

τον φόβο που τρομάζει τους τρόμους

όταν πιστεύεις του θανάτου τον θάνατο

-γιατί νεκρός είναι ο θάνατος-

τότε μονάχα ζεις

και βάζεις τίτλους τέλους...

(Ποίηση Δημήτρης Καλλιμάνης,

φωτογραφία Μαρία-Αμάλθεια &

Γεωργία-Αρμονία Καλλιμάνη).