Τοπίο αισθήσεων... Δημήτρης Καλλιμάνης.

Παραδείσου ζυμωμένο χαμόγελο πόσο σε ζήτησα...

Φαράγγια του ήλιου, φωτοπεράσματα,

εκεί όπου το φιλί είναι δεμένο με έρωτα και προσευχή,

μ' αγάπη κι αυταπάρνηση,

εκείνο που πετάει σαν ερωδιός

ευθεία μες το λιόγερμα, μες το γυαλιστερό μανταρίνι

και την πορφύρα...

Συγκερνιέται το ποτήρι μ' ουρανό και με κρασί

με χείλη και με χνούδι των ανέμων.

Δρόμοι ζαφειροστόλιστοι, ίδιοι Πανσεληνόδρομοι

μονοπάτια κρυφά στα κρασοχάλκινα ηλιοβασιλέματα,

βήματα στην άμμο με την κιμωλία των βράχων

στο κορμί της κατάβασης

και την ανάσα του αστερία

στα άγουρα χέρια...

Λευκό, γαλάζιο και πράσινο,

δελφίνι, αγριλιά και άγριο κύμα,

ροζέ κρασί και χείλη αλμυρά,

μάτια μισόκλειστα

και τα μελτέμια μας σηκώνουν μουσική

σαν χίλιες ορχήστρες

στα βράχια που οι νότες του ήλιου χτυπούν

με τύμπανα τα κύματα

στις πέτρας τα δόντια...

Παίξε στους τοίχους της κιμωλίας flamenco

να εξοστρακιστούν οι νότες

και ν' ανάψουν οι φάροι να ξορκίσουν τρικυμίες.

Παίξε να μοιραστούν τριανταφυλλοπέταλα στα πέλαγα,

ελιάς κλαριά στα θαλασσοχελίδονα

κι αμέτρητες φωτιές στις θαλασσοσπηλιές

για να χορέψουνε κι απόψε οι Νύμφες...

Γίνε βασιλικός του πέλαγου να πνίξεις τη σμέρνα,

γίνε ασήμι φεγγαριού στο χαραγμένο μονοπάτι της θάλασσας

και γλύκανε φως,

γίνε αγάπη των δαδιών, πνοή πυρσού για τους δειλούς

κι άσε τους άψυχους,

δεν ξέρουν από αγάπη...

Ο ουρανός δεν δέχεται το κυνηγό μα μόνον τα ελεύθερα πουλιά.

Πέτα κι οδήγα στα σύννεφα.

Αναστήθηκε Ο Χριστός και πιστεύω στα θαύματα...

(Ποίηση, φωτογραφία Δημήτρης Καλλιμάνης).