Αμάραντος Λόγος... Πετρούλα Σιόγκα.

Τα χείλη μου, άνθος βελούδινος..

Τα μάτια σου ο ήλιος που για αυτόν ανθίζουν..

Χάθηκε ο ήλιος μα αυτά,

Αμάραντος λόγος πια,

έχουν κάτι να λένε για την ζεστασιά

που νιώσανε και για την άνοιξη

που ποίημα μυρωδάτο συνθέσανε.

Αμάραντο ποίημα λοιπόν,

από της καρδιάς τη γλυκιά ένταση ,

όταν αναδυόμενες εικόνες του νου ξυπνούν

μνήμες από την εφορία της και την τότε

λαχτάρα της να αγαπηθεί!

Ένα ποίημα που μόνο Αυγούστου φεγγάρι θυμίζει,

με τις φωτεινές διαδρομές στα όνειρα που σχεδιάστηκαν..

Ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωινό

που η ζεστή ατμόσφαιρα από τις αχνές μορφές

θύμιζε καλοκαιριού χαμόγελα..

Μια ξαφνική μπόρα με χοντρές στάλες βροχής

που σχηματίζουν κάθε μία από μια λέξη για όσα

θέλουν να πουν τα μάτια, εκείνη την στιγμή...

Εκείνη την στιγμή που χάνεσαι στην ομορφιά τους

και κλείνεσαι στην αγκαλιά τους..

Για όλες αυτές τις υπέροχες λέξεις κλειδιά

που κλείδωσαν από την ένταση του ερχομού σου

και θα σου απαγγελθούν μόνο όταν

καταφέρεις να ζωντανέψεις τον αμάραντο λόγο!

Πετρούλα Σιόγκα

"ROSI