Αν υπάρχουν ουρανοί
έναν θα ‘χει (μόνη της) η μητέρα μου.
Δεν θα ‘ναι ουρανός με πανσέδες
ούτε ουρανός με ντελικάτα κρινολούλουδα
μα θα ‘ναι ένας ουρανός με βαθυκόκκινα ρόδα
ο πατέρας μου (βαθύς σα ρόδο υψηλός σα ρόδο)
θα στέκει πλάι της (λυγίζοντας επάνωθέ της σιωπηλός)
με μάτια που αληθινά είναι πέταλα
χωρίς να βλέπουν τίποτε με όψη ποιητή
που αληθινά είναι λουλούδι
κι όχι όψη με χέρια που θα ψιθυρίζουν
Αυτή είναι η αγαπημένη μου
(ξάφνου μες στο ηλιόφως θα υποκλιθεί
και όλος ο κήπος θα υποκλιθεί)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου