Ευρύχωρο, ευάερο, ευήλιο έτσι θέλω το κελί μου να είναι
με κούρασαν αυτοί οι στενόχωροι τόποι που ακτίνες δεν
φαίνονταν ποτέ. Χτες θυμήθηκα ξανά το παιχνίδι του ήλιου
και ήταν θερμός και ήταν παγερός κι όλα ταυτόχρονα ήταν
ώσπου άρχισε να νυχτώνει.
Και μια σκιά ξαπλώθηκε πάνω στη ζωή και σαν να έφτασε
με μιας όλο το σκοτάδικαι κλείστηκε και σφραγίστηκε
του Ονείρου η ασημένια πόρτα.
Και θυμάμαι τότε που πήγαμε στο θέατρο και φως έλουζε την
όμορφη σκηνή"πόσο να καίει την ώρα ο προβολέας", ρώτησα
κάποιοι το κεφάλι κούνησαν, άλλοι αδιαφόρησαν.
Κι αν μου είχαν απαντήσει τότε από πού έρχεται όλο αυτό
το φως μιας ψυχής δεν θα έφθανα ποτέ στο έγκλημα
δεν θα πυροβολούσα ποτέ το αύριο.
Αν κάποιος με αγκάλιαζε σαν να το εννοούσε και το ρίγος
σταματούσε να με οδηγεί μπορεί η αυγή να ερχόταν
όπως κάθε πρωί όπως και εκείνη τη μέρα του θανάτου.
Kανείς όμως δεν θα απλώσει τώρα το χέρι για να τραβήξει
μια ψυχή από τις σκιές δεν ήμουνα εγώ που σκότωσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου