Τα δένδρα και πάλι σκουριάσανε.
Εγώ ακόμη περιμένω να δώσουν καρπούς.
Κουράστηκα να ακούω καλά λόγια να λένε.
Και μετά δίχως κρίση να τους λένε τρελούς.
Οι βράχοι κι οι πέτρες πως και σαπίσανε;
Μήπως απ’ τα χνώτα του ανθρώπου;
Ξανά θα μας βάλουν να σταθούμε στ’αγιάζι.
Πολλά θα αντέξουμε για το σέβας του τόπου.
Ο ήλιος ανάποδα χάραξε σήμερα.
Μήπως αυτό ‘ναι σημάδι καλό;
Λες νάναι αλήθεια αυτά που μας λέγανε;
Σχετικά με κείνον τον πρώτο καιρό;
Ίσως να βρήκανε τον τρόπο που γίνετε.
Ν’ αφήσουν ελεύθερο μικρό καναρίνι.
Συνέβη μάλλον γι αυτό και το λένε.
Γεννήθηκε άνθρωπος που δεν ήρθε να κρίνει.
Τα δένδρα σκουριάσανε, μα δεν το κατάλαβα.
Ακόμη γυρεύω να κρυφτώ στην σκιά τους.
Τα χρώματα των ζωγράφων τελειώσανε.
Μείναν τα τοπία μισά στα χαρτιά τους.
.....................................
Σταματάω εδώ να μιλώ δίχως νόημα.
Να διηγώ λες και τα πάντα γνωρίζω.
Προτιμώ εκεί που τα δένδρα σκουριάσανε.
Όταν ψάχνω δροσιά να γυρίζω.
Εκεί που οι πέτρες σαπίσανε.
Απ’ τ’ ανθρώπου τα βρώμικα χνώτα.
Να καθίσω να βρεθώ λίγο μόνος μου.
Την αγάπη να βρω όπως πρώτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου