Λατρεύω το κόκκινο... Μαρία Νικολάου.

Λατρεύω το κόκκινο

Στο αίμα, που χρόνια χυνω ανελέητα.
Στις ζωγραφιές των παιδιών.
Στον ήλιο που αυτοκτονεί τη δύση.
Στο μαχαίρι που δεν κρατησα ακόμη στην παλάμη.

Λατρεύω το κόκκινο, 

που δεν τολμησα χρόνια να αφήσω να σας πληγώσει.
Όπως εσείς πληγωνατε εμένα και δάγκωνα με οργή τα χείλη.
Τα ξύλα που καίγονταν, 

και δεν τόλμησα να αρπαξω τα χέρια σας να τα βουτηξω μέσα.

Κι εμενα φυτό.
Εμένα χαμένη ν ακολουθώ τα λάθη σας.
Κι ύστερα τις σιωπές σας.
Ο,τι σας βόλευε. Κι ο,τι σας ικανοποιούσε.
Μετανιωσα που δεν σας χαστουκισα τη στιγμή που έπρεπε.
Τη στιγμή που μαχαιρωνατε το δικό μου "εγώ".
Πόσο λυπάμαι που γίναμε τόσοι πολλοί.
Κι όλοι μας τόσο εγκληματίες.
Λυπάμαι εσάς με τους σταυρούς στα χέρια, 

που κρυβεστε στις γωνιές 

και δηλητηριαζετε το νερό που σας ζητησα.

Πόση υποκρισία. Φθόνος.
Ψευτιά.

Έχετε τόσα, κι αποζητατε κι άλλα κι άλλα κι άλλα, 

λες και θα ζησετε ζωή αιώνια.
Κι όσο λυπάμαι, τόσο μισώ.
Κι όσο μισώ, τόσο το κόκκινο των ανεξέλεγκτων λαθών σας 

με τυλίγει. Μα τ αγαπώ. Γιατί είναι εγώ.
Γιατί ζεσταινομαι στο χρώμα του.
Γιατί όταν φυγω, 

θέλω να αφήσω μία κοκκινη ανάμνηση σε όλους σας.
Έτσι, για να έχετε στιγμές να με θυμάστε...