Επίγειος Θεος... Θώμη Μπαλτσαβία.

Ένας μικρός επίγειος θεός..

κι εγώ να σε λατρεύω...

τις μέρες να σε ονειρεύομαι..

τις νύχτες να έχεις υπόσταση και να σε αποκτώ.. ένας θεός ενίοτε κατακτητής...

κάποιες φορές κατακτημένος..

ναός το κορμί σου..το μυαλό σου ευαγγέλιο..

η ψυχή σου κιβωτός αχράντων μυστηρίων.. προσέρχομαι με ευλάβεια στο ναό

και σε λατρεύω με κάθε τρόπο ..

γίνεσαι θεός μες τα δυο χέρια..

ο δικός μου θεός ξανά και ξανά...

τάματα σου αφιερώνω με τα χείλη μου

και δοξασίες σου ψιθυρίζω...

το μυαλό σου καταλαμβάνω

και ό,τι εξομολογεί κάθε ανάσα,

γίνεται πεδίο ακόμη ένα ευαγγελικό..

σκοτάδι και φως ένα.. προσκυνώ το σφυγμό σου..

προσεύχομαι στους χτύπους της καρδιάς σου

κι οδηγούμαι για μετάληψη

στην τράπεζα της ψυχής σου...

κοινωνώ το αίμα σου

έχοντας νηστέψει από όνειρα...

το δάκρυ σου γλυκό πιοτό στο δισκοπότηρο..

το γέλιο σου αντίδωρο..

ξαποσταίνω στα στασίδια σου

έπειτα χορτασμένη όνειρο.. ο δικός μου θεός κοιμάται

στον παράδεισο της αγκαλιάς μου..

δε χορταίνω να τον κοιτώ..

καρτερώ να τον λατρέψω και πάλι...

γι'αυτό υπάρχω...