Σε παρακαλώ... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Σε παρακαλώ..

μην πάψουν τα μάτια σου έτσι να μου χαμογελούν 

γιατί θα σκοτεινιάσει ο κόσμος..

μην πάψουν για μένα να'ναι υγρά μήτε φλύαρα 

γιατί δεν θα αντέχω φεγγάρια έπειτα..

δεν θα υπάρξει ξανά καλοκαίρι..

σε παρακαλώ..

μην πάψουν να καθρεφτίζουν της γης το στροβιλισμό 

γύρω μου γιατί δεν θα ξαναδώ χρώματα πουθενά...

δεν θα βροντοχτυπήσει η καρδιά μου...

τα ακρογιάλια της ψυχής μου στέρφα γη θα γίνουν...

τα πηγάδια του νου θα στερέψουν κι αυτά..

τι άραγε θα'μαι αν στα βλέφαρά σου δεν ξαποσταίνει η αγάπη;

τι άραγε θα'μαι αν δε βλέπω τα μάτια μου στα μάτια σου;

σε παρακαλώ..

εγώ δεν θέλω πια να παλεύω για μιαν αναπνοή..

γι'αυτό μην πάψουν τα μάτια σου έτσι να με κοιτάζουν...

σε παρακαλώ...

σκέψου πως για μένα είναι οι μήτρες που γεννούν 

ό,τι όμορφο με θρέφει...που άραγε να πάω 

αν αυτά τα μάτια δεν αντικρύζω μέρα νύχτα; 

που να πάω και ποια μάτια θα μπορώ να κοιτώ 

που να μοιάζουν με τούτα;

σε παρακαλώ..

εγώ δεν αντέχω πια να είναι το αίμα παγωμένο μέσα μου..

γι'αυτό μη μου στερείς το βλέμμα σου μήτε σαν κοιμάμαι..

το νιώθω πάνω μου και είμαι ζωντανή...

σε παρακαλώ..