Τα πουλιά..... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Έγιναν οι κόρες των ματιών μου περιστέρια..

άρχισαν να σε ψάχνουν σε ουρανούς λίγο να σε δουν 

που χώρια σου του τρελού το βλέμμα έχουν...

έγινε η ψυχή μου ένα παραπονιάρικο αηδόνι 

και με εγκατέλειψε.. ήρθε τον καημό μου τραγούδι 

να κάνει στο χειμώνα σου...την αγάπη μου να υμνήσει 

στα βουλωμένα σου αυτιά...

έγινε το χέρι μου θαλασσοπούλι και θλιμμένο ξαποσταίνει 

στα βράχια της ζωής σου που κατέφυγε...στη θάλασσα 

που σε πνίγει ικεσίες κάνει...ναυπηγεί τα χάδια σαν 

καράβια της γραμμής να φτάσουν ως στο προσκεφάλι σου...

έγινε το γιατί γεράκι και κύκλους κάνει στο όρος 

των απωθημένων...για φρέσκο αίμα διψά 

και δεν ξεχνά πως ξανά το'χεις ταίσει...

δε θέλω εγώ να σε δω..τα μάτια μου θέλουν...

ανυπότακτα υπήρξαν... 

δε θέλω εγώ να σου μιλήσω...τούτο το θέλει η ψυχή μου..

ανυπάκουη υπήρξε...

δε θέλω εγώ να σε αγγίξω..το χέρι μου το θέλει...

έφηβος σε επανάσταση ανέκαθεν...

όσο για το γιατί...μάλωσα προ πολλού μαζί του εγώ...

έξωση του'κανα από το νου μα αυτό σαν άστεγος

 σε κάποιο πεζοδρόμιο κατασκήνωσε...

ό,τι καταλαβαίνεις κάνε με τούτα τα πουλιά...

εγώ πρέπει να κοιμηθώ...