Παντρευτηκαμε μιαν Άνοιξη μεσημέρι.
Φορεσαμε ασημένιες βέρες.
Θέλαμε κάτι απλό και διακριτικό.
Να μην αναγνωρίζει κανεις τι μπορεί να ναι.
Όχι πως ηταν αυτό που μας έδενε.
Ηταν οι ψυχές μας που είχαν γίνει ενα απο καιρό.
Μου έδωσες ενα μικρο μπουκέτο γιασεμια απ τον κήπο σου,
κι ορκίστηκαν τα ματια μας να μην χωρίσουμε ποτε.
Ακόμα οι ανάσα μου μυρίζει νυχτολουλουδο.
Τα δαντελενια μου εσώρουχα, στο χρωμα της σαμπάνιας
και μαύρες πέρλες απο αιματίτη στο λαιμό.
Γάμος κρυφός , μικρός κι απέριττος.
Κι ο Ιούνιος, ψιθύριζε μέσα απο τις φυλλωσιές τα ονόματα μας.
Δεν θα τελειώσει ποτε αυτός ο γάμος.
Δεν είναι οι βέρες που τον δένουν.
Μα ο έρωτας ο απόλυτος. Η αναρχική αγάπη.
Ο κύκλος που μας περιβάλλει χρόνια.
Στο τότε, στο ύστερα, στο τώρα, στο μετά...
Δική σου, οσες ζωές κι αν ζήσουμε.
Δικός μου, όσα φιλιά κι αν δώσεις.
Τίποτα δεν θα ξεπεράσει το δικο μας το απόλυτο "φινάλε".
Ενα φινάλε...δίχως τέλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου