Κάθε νύχτα βλέπω εφιάλτες.
Κυρίως εδώ και πολύ καιρό.
Νιώθω εγκλωβισμένη.
Δεν μπορώ να ελευθερωθω.
Βλέπω συνεχώς το ίδιο πράγμα.
Μου τρώει τα σωθικά.
Έχω φτάσει στα όρια μου.
Έχω κάνει τη νύχτα μέρα.
Πετάγομαι μες στο σκοτάδι νομίζοντας πως
κάποιος με αγγίζει.Πως μου μιλάει. Ταλαιπωρούμαι.
Τα πρωινά νιώθω απίστευτη κούραση και με παίρνει
ο ύπνος στον καναπέ. Καθιστή.
Δεν θελω ξαπλωμένη. Τρομαζω.
Θέλω να διωξω ένα κομμάτι που κρατάει την ψυχή μου
διπλωμένη με αγκαθωτό σύρμα.
Που με πληγώνει μόνο με τη σκέψη. Με εξοργίζει.
Ψάχνω τρόπους να το βγάλω απο μέσα μου,
όμως είναι πολύ δύσκολο.
Δεν διαχειρίζονται εύκολα κάποια πράγματα.
Νιώθω τόσο μίσος που μου κλέβουν ακόμη και τον ύπνο.
Δεν έχω δύναμη πια. Μεγαλώνω.
Κι όσο μεγαλώνω, τόσο γεμιζω άρνηση.
Μη μ αφήνετε να κοιμάμαι.
Κουραζω το μυαλό και το σώμα.
Περναω μέσα από βαθιά παγωμένα ποτάμια ,
φοβουμενη μην πνιγω. Θέλω να ελευθερωθω.
Χρόνια περιμένω τη στιγμή.
Κι όσο πάει αγριευει και σφίγγει.που έρχεται στο νου
το τραγούδι που έμαθε η εγγονή μου στον παιδικό
και το λέει τόσο μα τόσο παραστατικά...
"Περπατω , περπατω εις το δάσος, όταν ο λύκος
δεν είναι εδώ. Λυκε λυκε είσαι δω;
-Παιρνω τη μαγκουρα μου σε κυνηγω για να σε φαω-....
Πρέπει να φύγει αυτός ο λύκος απο μέσα μου.
Γιατί έχει κάνει ρίζες κι έχει μάθει να τρέφεται
με ψυχή κι αίμα βασανισμένο.
Τίποτε δεν λυπήθηκε ποτέ.
Αρκεί να ναι η δικιά του κοιλιά γεμάτη...
Ξημερώνει.. Ποσοι εφιάλτες ακόμα...
Καλό ξημέρωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστίες καρδιάς
ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ