Λογικεύομαι και σωπαίνω
τώρα που ανάβουν και σβήνουν
οι νύχτες
στην εκτροχιασμένη σιωπή
και τα κουρασμένα φεγγάρια
ανέγγιχτα αφήνουν τα παράθυρα
του ονείρου μου.
Κάποια μέρα θα φύγω
φλύαρα ή αθόρυβα
(τι σημασία έχει;)
Θα ΄χει ξυπνήσει
το κοιμισμένο μέσα μου
ομίχλη ξεριζωμένη απ' το σώμα μου.
Τότε θα πάω μακρύτερα
απ' την θλιμμένη μου καρδιά.
Την πίκρα θα την ξορκίσω
τον λυγμό θα τον ειρωνευθώ.
Κι εσύ που κουράζεις
τις ώρες μου όλες
τραγούδα στους ανεμοστρόβιλους
περπάτα στους ελαιώνες
και καμιά φορά στο πευκοδάσος
ανάσαινε στις φλέβες
αίμα και νερό και λάμπε
τις τσαλακωμένες νύχτες
φως απ' άλλη θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου