Ο κόσμος πια μεγάλωσε,κι η γη πια δεν αντέχει...

Μια γέφυρα μας ενώνει,χωρίς σκοινιά.

Μια βάρκα,χωρίς πανιά. Χωρίς ψυχή,χωρίς καρδιά.

Ο χρόνος γίνεται καπνός. Χειμώνας,χιόνιβαρύ
κι ένα πουλί,σ'ένα κλαδί ψάχνει να βρει τροφή
και κάτι για να ζεσταθεί. Χωρίς ψυχή,χωρίς καρδιά.

Μια φυλακή,χωρίς σίδερα χωρίζει τον παράδεισο απ'τη
φωτιά. Γιατί ειμαστε όλοι χωρίς ψυχή,χωρίς καρδιά;
Κι αν το κόκκινο βελούδοτους ζεστάνει τις καρδιές
τότε άσπρες θα'ναι οι μέρες της μεγάλης τους ζωής
μα, χωρίς ψυχή,χωρίς καρδιά. Βράδυ,πυκνό

σκοτάδι,ένα κερί μια πράσινη φλόγα τρεμοσβήνει.

Ο κόσμος πια μεγάλωσε,κι η γη πια δεν αντέχει τον

πανικό της μοναξιάς χωρίς ψυχή,χωρίς καρδιά στους

ώμους της να έχει. Μια χούφτα κόκκινη, μια χούφτα 

μαύρη το πράσινο το σκέπασαν άρα η καρδιά αντέχει;

Μια ανάσα από το παρελθόν,μια βουτιά στο παρόν

και μια μοιραία σύγκρουση στο μέλλον.

Το φως του ήλιου ξαναέλαμψε,τα χιόνια έλιωσαν

το μαύρο και το κόκκινο έφυγαν,η φύση τραγουδά.

Μα ο γίγαντας της γης χωρίς ψυχή,χωρίς καρδιά.

http://users.sch.gr/fantakis/POIIMATA.htm