Ήρθες κι αλήτεψες
στου νού την απραξία,
σαν φθινοπωρινή βροχή
σονάτας μελωδία!
Ήρθες κρυφά
ν' ακούσεις τις σιωπές μου,
αν μάτωσε η ψυχή να κλείσεις
τις πληγές μου!
Ήρθες και ήμουν
σε λήθαργο, ξέχασα τ' ονομά μου
στο ηχοχρωμά σου αφέθηκα, ανάσα μου
μυρωδιά μου!
Μιλούσες
για αυτονόητα για απόκρυφα
της ψυχής, να νοσταλγήσω μου 'λεγες
μια άλλη εποχή!
Να ταξιδέψω
μου' λεγες μέσα απο την ψυχή σου,
το διάβασα στο βλέμμα σου
κι ας το 'κρυβε η φωνή σου!
Νυχτώθηκα
στ' ακρογιάλια σου
σαν διψασμένη Γη, στ' αστέρια
αποκοιμήθηκα στο λάγνο σου φιλί!
Στις φλέβες μου
τραγούδαγες σαν νότα σε βιολί,
μετάγγιση χαράς άγγιγμα μουσικής!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου