Για σένα Γιάννη Χαραλαμπάκη...
Που αγαπάς την Ποίηση και αγγίζεσαι από τις λέξεις μου!
-Σαν ήρθε η Ποίηση να με βρει δεν την αναγνώρισα...
είχα την εντύπωση πως ήταν σύννεφο καλοκαίριο
και θάλασσα νυχτερινή.
Ύστερα σκέφτηκα πως ίσως είναι μια βροχή
που ποτέ δεν αγάπησα αλλά την πόθησαν οι γεωργοί
και οι διψασμένοι από την ζέστη.
Μα αυτή συνέχιζε να μου παρουσιάζεται με λέξεις
που ήταν πάντα η φλόγα της καρδιάς μου
και τα φτερά της ψυχής σου.
Η δική μου ψυχή βλέπεις ήταν στο εκεί
που δεν μπορούσα να δω.
Σαν μου συστήθηκε φορώντας τα καλά της ενδύματα
άρχισα να γδύνομαι τα δικά μου και έτσι γυμνή
παρουσιάστηκα μπροστά της και όμως
ενδεδυμένη κατά πως χρειάζεται...!
Με πήγε στα ομορφοχώραφά της, στις θάλασσες
και στα ποτάμια της και μου δείχνει τα της γης όπως
τραγουδιέται από πουλιά, ήλιους και φεγγάρια.
Κι όλα τα γράμματα, μου τα μαθαίνει "αλλιώς".
Ετσι από το Άλφα ως το Ωμέγα της,
διδάσκομαι τον Εαυτό μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου