Καταπίνεις ότι σου δίνουν αμάσητο και φτύνεις τα όνειρα σου
σε μια γωνιά, σε όλη σου τη ζωή. Κάνεις πολύ πετυχημένα
τον βλάκα, κάνεις πως καταλαβαίνεις, προσποιείσαι πως είναι
όλα καλά. Αυτά που πραγματικά θέλεις, δεν τα λες και δεν τα
ξεστομίζεις ποτέ. Αντέχεις γιατί έτσι σε έμαθαν από μικρό παιδί,
να μην πας να βγάλεις την άκρη, να μην σκέφτεσαι, να μην
μιλάς πολύ. Μην πηγαίνεις κόντρα, βούλωσε το στόμα σου,
κατάπιε τις σκέψεις σου, εσύ δεν ξέρεις το καλό σου,
οι άλλοι ξέρουν πάντα.
Σπουδάζεις ότι θέλουν οι γονείς σου, ονειρεύεσαι άλλα για σένα,
όμως σου κλείνουν τα μάτια, το στόμα και σε βάζουν σε μια
δουλειά να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Σε πατρονάρουν
να γίνεις ένα τέλειο ρομπότ, ένα όμορφο μπιμπελό.
Παντρεύτηκες για να μην μείνεις γεροντοκόρη ή για μα μην
σε φωνάζουν γεροντοπαλήκαρο και ας ήθελες εσύ να είσαι
ελεύθερος να βρεις τον έρωτα της ζωής σου, σουτ δεν ξέρεις
εσύ, είναι καλή κοπέλα από οικογένεια. Αντίστοιχα σε τύλιξαν
σε μια κόλα χαρτί μετά από μια ερωτική απογοήτευση
και σε έδωσαν στον Γιώργο, καλή δουλειά, καλό παιδί,
προπαντός καλοί οι γονείς του.
Ο πήχης πάντα είναι να τα πηγαίνουν καλά οι άλλοι μεταξύ τους,
τα συμπεθέρια και οι προίκες να ταιριάζουν, άσε μας τώρα
που θες και έρωτες, εδώ είναι το καλό σου, δεν τα ξέρεις
καλά τα πράγματα εσύ. Μένεις έγκυος, όχι γιατί ήσουν έτοιμη
να γίνεις μάνα, αλλά γιατί μετά τον πρώτο χρόνο γάμου,
αρχίζει αυτό το ερώτημα, που συνοδεύεται από ένα βλέμμα
καχυποψίας, «Δεν θα κάνετε κανένα παιδάκι;».
Και κάνετε ένα παιδάκι γιατί βαρέθηκες τα μισόλογα και τα
σενάρια για την δική σου μήτρα και την γονιμότητα σου.
Εκεί που ούτε καν σκέφτεσαι ένα δεύτερο, αρχίζει ο
άλλος ελεεινός και ψυχολογικός εκβιασμός. Πιστεύω,
η πιο τρισάθλια ερώτηση που υπάρχει στον κόσμο, στην
οποία ενδόμυχα υποβόσκουν ένα εκατομμύριο άλλες
ερωτήσεις είναι η εξής : Εσύ, με ένα παιδί θα μείνεις;
Και αντί να βρεθεί ένας δικός σου άνθρωπος να τους ανοίξει
το κεφάλι στα δύο, σε όποιον ρωτήσει κάτι τέτοιο, απαντάνε
κιόλας με βλέμμα πολλά υποσχόμενο, για σένα, ε όχι,
θα τα κάνει μαζί να ξεμπερδεύει.
Και τα κάνεις μαζί να ξεμπερδεύεις. Μόνο που στα μέσα
της όμορφης αυτής ζωής έχεις ξεμπερδέψει με όλα.
Έχεις Σαββατοκύριακα με τους κουμπάρους στο εξοχικό,
έχεις τραπέζια με πεθερικά, έχεις απλωμένα δύο πλυντήρια
στα σχοινιά και κάπου εκεί έχεις ξεχάσει να ζήσεις.
Για να χωρίσεις όταν αρχίσουν τα προβλήματα, ούτε λόγος
βέβαια. Δεν ντρέπεσαι λίγο; Τι θα πει ο κόσμος; Να σε λένε
ζωντοχήρα, δεν ντρέπεσαι; Έτσι είναι οι άντρες θα σου
πούνε, μην δίνεις σημασία. Αφησε τον, άντρας είναι, κοίταξε
το νοικοκυριό σου και το σπίτι σου. Μαγείρευε, σκούπιζε,
σιδέρωνε,πήγαινε τα παιδιά στα Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά,
πιάνο από τα 6 χρόνια τους και μην δίνεις σημασία.
Μόνο κοίτα να μπούνε σε κανένα Πανεπιστήμιο όταν
μεγαλώσουν, γιατί τι θα πούμε στον κόσμο;
Πως η Ελενίτσα δεν πέρασε πουθενά; Ντροπή!
Ντροπή το ένα, ντροπή το άλλο, ντροπή το επόμενο,
έφτασες στα 50 και ζεις στις ενοχές σου και στις τύψεις σου,
με μία έτοιμη σερβιρισμένη ζωή που δεν επέλεξες ποτέ.
Και ενώ έχεις ξεχάσει πως είναι να σε αγαπάνε, εάν κάνεις
το λάθος και ερωτευτείς τότε, γιατί πολύ απλά δεν ερωτεύτηκες
ποτέ και το σύμπαν εκδικείται, θα σε λιθοβολήσουν,
θα σε κάψουν ζωντανή που τόλμησες να νιώσεις.
Ποιοι; Μα οι ίδιοι άνθρωποι που όταν στα 22 σου τους είπες
πως θέλεις να γίνεις ηθοποιός και δεν θες να σπουδάσεις
λογιστικά και να παντρευτείς ακόμα, σε κοίταξαν λες και είχες
λέπρα. Στην χώρα λοιπόν του, τι θα πει ο κόσμος, γεννιούνται
κάποιοι ευτυχισμένοι άνθρωποι, αλλά μεγαλώνουν όπως θέλουν
οι άλλοι. Δεν ξέρω εάν είναι δυστυχία, αλλά μια ένεση στον
εγκέφαλο και έναν συναισθηματικό εκβιασμό, τα κάνουμε
πάντως στα παιδιά μας από μικρά. Από το δημοτικό που θα
πρέπει οπωσδήποτε ένα παιδί να φέρει Άριστα, γιατί εαν
φέρει 9 θα πέσουν τα μούτρα μας στο πάτωμα, έως την
δουλειά που κάνει ο συμπέθερος, όταν κοκορευόμαστε
για τον γάμο του παιδιού μας σαν γύφτικα σκεπάρνια.
Κατά τα άλλα εάν μιλήσεις με τον καθένα ξεχωριστά, θα σου
πει με στόμφο, εγώ θέλω να κάνει αυτό που του/της αρέσει,
ενώ ταυτόχρονα κάνουν τον σταυρό τους, γιατί έχουνε
εμπιστοσύνη στα πολύ καλοκουρδισμένα ρομπότ που έχουνε
μεγαλώσει. Η καλύτερη πράξη στο έργο είναι όταν ένα
στα δέκα ρομπότ, ξεκουρδστεί και αρχίσει να ζητάει και να κάνει
πράγματα που γουστάρει. Εκεί παίρνω ποπ κορν, κάθομαι
εξώστη και γελάω με τις φάτσες, των πολύ κατά τις
προηγούμενες δηλώσεις τους δημοκρατικών γονιών,
που δήλωναν ό,τι δήλωνανεκ του ασφαλούς.
Μπαμπά, μαμά, ευχαριστώ που με αντέξατε, να κάνω πάντα ό,τι
αγάπησα και έζησα με τόσα πολλά ανθρώπινα λάθη και πάθη.
Ευχαριστώ θερμά!
ΑπάντησηΔιαγραφή