Aπό όλες τις ώρες της ημέρας, εγώ διαλέγω την 25η
Είναι η ώρα που βγαίνω στους δρόμους γυμνή, κόντρα
σε κάθε διερχόμενο αμάξι, ανοίγω τα χέρια μου
και τα αφήνω να περάσουν από μέσα μου.
Μεταξύ ζωής και θανάτου. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Είναι η ώρα που καίω κάθε τι αληθινό και τραγικό,
χαρίζομαι στα όνειρα που φλερτάρω,
αφήνω τα δάκρυά μου να με δροσίσουν και όχι να με πνίξουν.
Περιπλανιέμαι μέσα σε στίχους ξένους με σκοπό
να τους κάνω δικούς μου.
Κοιτάζω τους περαστικούς, έναν- έναν
και δεν τρομάζω, τους ακουμπώ και δεν ηλεκτρίζομαι.
Ξαπλώνω σε κρεβάτια που με συγκινούν
και δεν με δένουν, ούτε με φιμώνουν.
Εκείνη την ανύπαρκτη, αόρατη ώρα είμαι απλά εγώ.
Ρωτάω τους πάντες για τα πάντα
και δεν τρέμω σε καμία ενδεχόμενη απάντηση τους.
Δεν λέω ούτε καληνύχτα, ούτε καλημέρα,
μοιράζω μόνο φιλιά και αγκαλιές.
Δεν ακούω ψέματα, είναι αποκηρυγμένα εκείνη την ώρα.
Οι πληγές αναβλύζουν κατακόκκινο αίμα
κι όχι μαύρο σκοτωμένο.
Κοιτάζω τον ουρανό και τα μάτια μου τον διαπερνούν,
δεν κρατιούνται αιχμάλωτα κάτω από αυτόν.
Ένα μόνο είναι το παράπονό μου,
...Niki Tagalou...
Απόσπασμα απο το βιβλίο:Το κορμί της Λύπης (2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου