Να συγχωρείς της έλεγε πάντα,
γιατί μόνο τότε θα ξεχνάς.
Τι να ξεχνάω ποτέ μου δεν ρώτησα.
Γιατί ποτέ μου δεν ήθελα να θυμάμαι.
Κι έτσι πορεύτηκα, με μια φυγή απ' τ' άβολο,
μια σιωπή απ' το ανεκπλήρωτο,
και μια τελεία απ' το ατελείωτο.
Είναι που χάθηκε μέσα στην άκρη των ματιών μας το δάκρυ,
και έβαψε κατάσαρκα η σιωπή τις συνέπειες.
Έχω ανάγκη την συνέπεια για να προχωρήσω,
μου φτάνουν όσα είδα,
εν τους θέλω μάνα.
Δεν θέλω να δω άλλα,
να ξεχάσω θέλω όσα είδα
και κάθε μέρα να ξεχνώ και λίγο παραπάνω.
Δεν μ' αφορούνε τα δικά τους,
κουράστηκα να μ' αφορούνε.
Τους συγχώρησα όλους μάνα,
αλλά η συνέπεια αυτήν την φορά δεν έχει φυγή
παρά μόνο σιωπή.
Μην τρομάζεις,
ο δικός μου ο πόνος δεν νιώθει με το εφήμερο,
δεν εκκολάπτει μνήμες,
ενθύμιο στην άκρη το ανέλπιστο.
Είναι που πλάθει το ανένταχτο
στα ζοφερά μάτια του κόσμου.
Αυτό που πιάνει την ανέραστη οσμή
και την εντάσσει σε ουτοπίες.
Βάλε δυο μάτια,
ετούτα δεν σου κάνουν,
δεν σου γεννούν την συμφορά της άνυδρης ματιάς σου.
Κι εκείνο που αδίκησες πιο πέρα
δεν σου λερώνει τον έλεγχο,
...Ηρώ Αναστασίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου