Είχανε συνηθίσει να επαναστατούν.
Ζωηρά και σιωπηλά,
αναλόγως.
Χωρίς μια σκέψη.
Με σκέτη μια παρόρμηση.
Για τις συνέπειες δεν υπήρχε χρόνος
ούτε υπολογισμός.
"Δεν επαναστατείς σκεπτόμενος τις συνέπειες" τους είχαν πει.
Καμιά φορά ήταν μόνο επανάσταση για την επανάσταση.
Χωρίς να δώσουν ευκαιρία
χωρίς να εξετάσουν .
Και πάντα εκείνοι με ηρωισμό διεκδικούσαν
κι οι υπόλοιποι είτε απολάμβαναν
είτε έχαναν ακόμα κι όσα είχαν κερδηθεί.
Κι όλο όνειρα δεμένα με χειροπέδες
κι όλο ελπίδες με αγκίστρι περασμένο στο στόμα.
Αγόρασα έναν βασιλικό
και περίμενα.
Το ξόδι της ζωής μου βογκούσε φαρμακωμένο.
Άλλη μια μέρα χωρίς οριστικό πρόγραμμα.
Άλλη μια γιορτή αυθαιρεσίας ξεκινούσε.
Ήθελα να μην ξυπνώ.
Μα δεν γινόταν.
Η μόνη ώρα η δική μου, η σίγουρη, η ασφαλής
- η ώρα του πρώτου καφέ.
Η μόνη σταθερή στιγμή
εκείνη η ρουφηξιά.
Και κάθε μέρα επαναστατώ
με μια ρουτίνα - ρουφηξιά βαρύ γλυκύ.
...Ρένα Γεροντάρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου