Εμείς οι άνθρωποι-νησιά
λατρεύουμε να στροβιλιζόμαστε
στην καταιγίδα.
Απλώνουμε τα χέρια
τινάζουμε απότομα τα μαλλιά
και φεύγει όλη η αλμύρα
κι όση πικράδα έχει μαζευτεί στην άκρη της καρδιάς.
Είμαστε σαν να ταξιδεύουμε συνέχεια
περιτριγυρισμένοι από την θάλασσα
και τον αγέρα τον τρελό που κατεβάζει το μπουγάζι.
Κι έτσι απέραντοι και λεύτεροι από στεριές
ανοίγουμε αγκαλιές ματωμένες για όσους
με τα κύματα παλεύουνε για τη ζωή.
Χωρίς ελέγχους και διαγωνισμούς
βαθμούς και αριστεία.
Όλοι μαζί κι όσοι ξεβράστηκαν απότομα στα βράχια
όλοι καλοδεχούμενοι κι ακόμα πιο αγαπημένοι
αυτοί που λαχταρήσαν την ζωή πάνω απ' τον θάνατο.
Δεν είχαμε ποτέ μας Κυριακές.
Εμείς οι άνθρωποι-νησιά
δεν είχαμε ποτέ αργίες.
Δεν μείναμε πολλοί πάνω στη γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου