Στις σιωπές μου
θυμίζεις δραπέτης
της άνοιξης, τους πόθους
αγγίζεις στου φεγγαριού την κατάνυξη!
Στις σιωπές μου
ανασαίνεις ολομόναχος
έρωτας, μα πως να χωρέσεις
στης ψυχήςτ' ανυμέρωτα!
Σε κουβαλάω
στη σκέψη μου σαν της
Άνοιξης χρώμα, σαν φιλί φλογισμένο
που καίει στο στόμα!
Σε κουβαλάω
στη σκέψη μου, στη σιωπή
της στιγμής, την εικόνα παγώνω
στά πρέπει στα μή!
Στη σκέψη ταυτίζεσαι
με τ' ανέμου τη ζάλη, απρόσμενο
είσαι του λογισμού χάδι!
Στη σκέψη μου είσαι
της ψυχής μου το άβατο,
ασίγαστος ήχος του δικού σου
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου