Σώπαινα και νόμιζες πως δεν είχα κάτι να πω..
Δε μπόρεσες να αντιληφθείς την χίμαιρα
που έκρυβε η σιωπή μου..
Δεν έφταναν μέχρι τ' αυτιά σου τα ουρλιαχτά
που έκαιγαν τον λαιμό μου, αλλά δεν είχαν το θάρρος
να βγουν από τα χείλη μου..
Σώπαινα και νόμιζες ότι η δική μου φωνή δεν είχε
την τόλμη να βγει στη μάχη να παλέψει με τους
βροντερούς ηχους που ξέσκιζαν τα χείλη σου να βγουν.
Σώπαινα και νόμιζες ότι δεν έχω φωνή.
Ότι την σκότωσαν οι δράκοι που φύλαγες στο στόμα σου.
Ένιωθες ασφαλής και ήρεμος που πίστευες ότι ήταν δικό σου
όλο το πεδίο να χορεύουμε οι δράκοι.
Δε φαντάστηκες ποτέ ότι εγώ έθρεφα έναν μεγαλύτερο
μέσα μου που ακόνιζε τα δόντια του στην επόμενη ευκαιρία
να σε κατασπαράξει.
Αγνοήσες την ικανότητα μου να γεννήσω
μεγαλύτερα θεριά απ' τα δικά σου.
Και κάπως έτσι έχασες την μάχη.
Γιατί η σιωπή των ανθρώπων μπορεί
να κρύβει φόβο,δειλία, υποταγή..
Μέχρι τη μέρα πο υ θα κάνεις τον δράκο να ξυπνήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου