Τραγούδια σού συνθέτουμε με ρίμες
πως σ’αγαπάμε ορκιζόμαστε, ΠΑΤΡΙΔΑ!
μα παρωπίδες δεν αφήνουνε να δούμε
πού επωάζει δόλια, αυγά η νεροφίδα.
Του σκότους τα δαιμόνια τοξεύουν
με βέλη μίσους τις αξίες σου, ΠΑΤΡΙΔΑ!
στις κραυγαλέες σου κωφεύουμε επικλήσεις
κάποιοι μας φόρεσαν κρυφά τ’ αφτιά τού Μίδα.
Ορθώσου αδούλωτη γενιά, Έλληνα ξύπνα,
άγρια θεριά κατασπαράζουν την ΠΑΤΡΙΔΑ,
αρπακτικά απλώνουν νύχια ακονισμένα
να κομματιάσουν του ωραίου την κοιτίδα.
Στους μαθητές μου... Από τα λίγα που είπαμε
θα καταλάβατε ότι είμαι παθιασμένη με την Ελλάδα
Επισυνάπτω ένα μου ποίημα για να το εμπεδώσετε.
Αν δεν αγαπάτε την ποίηση κάντε μου τη χάρη
να προσπαθήσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου