Θα δραπετεύσω απόψε απ την ζωή μου, άυλος θα γεννώ ,να ανέβω ως τον ουρανό να κλέψω φώς από το φεγγάρι, τις ασέληνες νύκτες σου να φωτίζω. Χρώματα από το λιόγερμα θα κλέψω, να δίνω χρώματα και φώς στα απόβραδα τα γκρίζα και ανοιξιάτικη βροχή τις μέρες σου εγώ να τις δροσίζω. Το ίμερο μαξιλάρι σου ροδοπέταλα κι άνθη λεμονιάς εγώ θα ραίνω την μοναξιά σου να θωπεύουνε μυριστικά, τα βράδυα που εγώ μακρυά σου θα μαι. Ακούραστα θα είμαι η σκιά σου εγω να σε φροντίζω από τις κακοτοπιές των χρόνων και των τόπων τους φόβους σου μακρυά εγώ να διώχνω. Που να σαι άραγε απόψε που η σιωπή καρτέρι έχει στήσει, κι αράχνης ιστό υφαίνει αργά , βασανιστικά να εγκλωβίσει την ελπίδα μου; Καρτερικά ανέχομαι την επιμονή της γνωρίζοντας πως καίγονται της ωρας τα λεπτά, δίχως ν αφήνουν ιχνη ορατά. Με την καρδιά στα δυο κομμένη και απόψε τις αναμνήσεις αγκαλιά μου σ ύπνο βαθύ θα βυθιστώ, την αγωνία της έλλειψης σου να μην νιώθω, το δάκρυ μου φιλί στα χείλη σου να στάξει μυριστικό, ηδονικό... Κατερίνα Παπά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου