Στην λευκή κορυφή
της αυταρέσκειας μου
έχοντας τον ουρανό για σκέπη
και το κορμί μου κουρασμένο
θέλησα να κάνω σκι
στην χιονοθύελλα των σκέψεων
ενώ το τερέν του σώματος μου ήταν άδειο,
έτσι καταπάτησα το εγώ μου
και συνενώθηκα με το εμείς.
Μέσα απ' τα στεγνά και παγωμένα κοχύλια
ξεχειλίζουν τα ολόθερμα μάτια σου
και η δροσιά μιας παντοτινής αγάπης.
Τώρα στην μετάνοια μου
ανθίζουν τριαντάφυλλα
που τα ποτίζουν οι λυγμοί μου ,
έλιωσαν τα μαργωμένα χιόνια
απ' τις καυτές ανάσες μας
και οι ματιές μας παράλληλες
σμίγουν στο φωτισμένο σκοτάδι.
Βαθιά ποτάμια συγχρωτισμένα,
οι ρεματιές στα πρόσωπα,
μας επιστρέφουν στην όχθη του μεγαλείου.
...Haris Papassavas...
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΑπάντησηΔιαγραφή