Για λίγο θα τρέξω ξοπίσω
απ' τον χρόνο
αυτά που μου πήραν
ν' αναζητήσω.
Θα διψάσω, θα πεινάσω
θα αλλάζουν οι εποχές του λίγο
θα 'ναι η κούραση μεγάλη.
Στον ανηφορικό δρόμο
που μπρος μου ανοίγεται
κατεβαίνει η υπομονή μου
τα όρια στενεύουν
πονάει η αντοχή μου
κατάσταση αφόρητη
σ υ ν ε χ ί ζ ω.
Κι εκεί που εφιαλτεί
η διαδρομή μου
βλέπω το άσκοπο του σκοπού της
να γιγαντώνεται
να θέλει να σκεπάσει τα πάντα
στο πέρασμά μου.
Μα όταν στο ολέθριο τούτο
άπλωσα τα χέρια
ν' αγγίξω τον ουρανό που δεν έφτανα
ένιωσα το μικρό της ύπαρξής μου
και σώπασα.
Κατέβηκε ο ουρανός
μ' αγκάλιασε όμορφα
και μ' ένα σύννεφο
έντυσε το πεπρωμένο μου
που δεν ήταν πίσω
που δεν είχε βάρη
που κατανοούσε
που αθώωνε
που ήταν το ήσυχο τώρα
το μεγαλοπρεπές αύριο.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου