Είναι οι σκέψεις συγκεχυμένες στο μυαλό.
Συναισθήματα κουρνιάζουν σε μία γωνία του ασυνείδητου
και απρόθυμα ανοίγω τα μάτια να αντικρίσω μία αλλαγή,
μία αβεβαιότητα. Φορές άγομαι και φέρομαι, ανάλογα με τις
εκδοχές που ακούω, μα η αβεβαιότητα καθημερινά γίνεται
φιλενάδα που χασκογελά μπροστά στο πρόσωπό μου το
τρικυμισμένο από χρώμα ανυπόφορο και από ασφυξία.
Τρέχω σαν το νερό στις σωληνώσεις του φόβου και νοτίζω
τις νύχτες μου με τρόμο. Σαν ξημερώσει γίνομαι άφεση να
φορτώνονται αμαρτίες και πονηρά χαμόγελα. Έπειτα γίνομαι
έρωτας, να γεμίζω τον σύντροφό μου συγκινήσεις, να βάλω κι
εγώ σε λειτουργία το μέρος της ψυχής που μπορεί ακόμα
να αισθανθεί κάτι όμορφο, να νιώθει πως ζει. Στα βλέφαρά μου
θα σκιτσάρω μία ελπίδα και τα μάτια μου ας είναι μικρές
βαρκούλες που θαλασσοπνίγονται συνεχώς. Στην ποίησή μου
θα χαρίσω το αναστεναγμό που φυλώ κάτω από τα σκεπάσματα,
λίγο προτού μεταμορφωθεί σε κραυγή. Και ξέρεις φίλε, η κραυγή
ίσως χαριστεί στις σελίδες της ιστορίας, όταν πια θα είναι
πολύ αργά για μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου