Η πραγματική ουσία... Κατερίνα Κοτσιλίτη.

Ψάχνω την τέλεια δικαιολογία για να αναλύσω τη ζωή μου...

Τόσα χρόνια προσπαθώ και προσπαθώ... να κάνω αυτά,

που δεν έγιναν ποτέ.... Το μόνο σίγουρο είναι... ότι γίνονται

αυτά, που δεν έπρεπε να γίνουν... Είμαι απολύτως βέβαιη

και το ξέρω πάρα πολύ καλά...... ότι παιδί γεννήθηκα ...παιδί..

θέλω και να φύγω... Αλλά ένα παιδί ,με πλήρη αυτογνωσία

της αθωότητάς του... Ένα παιδί, που τους αγαπάει όλους,

και ας το καταστρέφουν...... Κατάλαβα, πως η αλήθεια είναι

μόνο μία... να βρούμε την ευτυχία....

Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ευτυχία.. είναι ψεύτικη...

πλαστή. Δεν μπορείς να πεις ψέματα στην ίδια σου την ψυχή...

Δεν είμαι καν σίγουρη αν περπατάω μαζί με τη ζωή...

Δεν ξέρω καν... αν η ίδια η ζωή με θέλει μαζί της...

Διάλεξα μία ηλικία και έμεινα εκεί.. σταθερά...
Μην με ρωτήσετε πόσο ακριβώς.... Ένα νούμερο είναι εξάλλου...

Τίποτα λιγότερο... τίποτα περισσότερο... Η ηλικία λένε....

πώς υπολογίζεται.. με το πώς νιώθει η ψυχή... Νομίζω ,πώς

για αυτό το λόγο διάλεξα να ακολουθώ την ψυχή μου..

και όχι τα χρόνια μου... Ένιωθα... ότι όσο περνούσαν

τα χρόνια... δεν προχωρούσα μπροστά... Έκοβα ταχύτητα..

φοβισμένη ίσως... Ένας φόβος όχι ...για να μην μεγαλώσω..

Αλλά, δεν ήθελα να χάσω την αισιοδοξία μου για την ζωή.....

Το γέλιο και τη χαρά που.....πάντα είχα μαζί μου.....

Ένας φόβος να μη χάσω την παιδική αθωότητά μου...

Όσο και αν έχουν προσπαθήσει να μου φυτέψουν στο μυαλό....

Καταιγίδες ,τέρατα και φόβους... πεισματικά επιμένω...

σε μία περίεργη παιδικότητα... Ένα μικρό παιδί... που

από τον κάκτο... βλέπει να ανθίζει...τριαντάφυλλο...

Ένα παιδί που όταν βρέχει... τρέχει κάτω από τη βροχή ...

να μουσκέψει το πρόσωπό του και να το καθαρίσει...

από τις στεναχώριες και τις θλίψεις...

Ή να μπορέσει αυθόρμητα... να ξαναγελάσει...

Τόσο πολύ δυνατά...που να ακουστεί σε όλη την πλάση...

Με τόσο μεγάλο θόρυβο... που ο αντίλαλος του γέλιου ...

Να απλωθεί...στα πέρατα της γής...

Να νιώσω έτσι απλά.... ένα μεγάλο παιδί.. και έτσι

ακριβώς να μείνω....Γιατί τελικά, δεν φοβάμαι τα γηρατειά...

Το μόνο που φοβάμαι είναι....να μην γεράσει η ψυχή μου...

Γιατί μόνο τότε, εγώ θα πεθάνω.... Θέλω να διατηρήσω την

ψυχή μου παιδική.... Αυτό ... μόνο... ξέρω... ότι παιδί

γεννήθηκα... και παιδί θέλω ... να μείνω....

Ξέρω ότι η ιστορία της ζωής... της ζωής όλων μας...

έχει άρωμα σύγχυσης... άρωμα τρέλας... και άρωμα ονείρου...

Και είναι όπως ,όλες οι ζωές... όσων τολμούν...

και δεν λένε ψέματα στον εαυτό τους....

Ότι η αρχοντιά της γαλήνης...στη ζωή μας....

Δεν έρχεται όταν την καλείς εσύ....

Έρχεται όποτε θελήσει εκείνη...

Θέλω να δώσω φτερά στην ψυχή μου.....

Για να μην μπορέσει ποτέ... να μου φωνάξει με παραφροσύνη....

Ποιά είναι η πραγματική ουσία της ζωής.....;;;;;;;

✨✨Κατερίνα Κοτσιλίτη✨✨