Να μην μετράει τίποτε άλλο. Ούτε η μόρφωση, ούτε η καταγωγή,
ούτε η δουλειά του θύματος. Να δικάζονται οι ένοχοι για την
ΠΡΆΞΗ και ΜΟΝΟ. Αν το θύμα είναι άνεργο, αν είναι παιδί
ναυτικού που λείπει, αν είναι παιδί χωρισμένων γονιών, αν δεν
έχει περάσει σε πανεπιστήμιο, αν είναι η τελευταία μαθήτρια,
αν μιλάει ή δεν μιλάει ξένες γλώσσες, να μην είναι κριτήριο για
το πόσο σκληρά θα φερθεί η δικαιοσύνη στον δράστη.
Να δικαιώνεται η μνήμη της και οι γονείς της όπως αξίζει σε κάθε
νεκρό παιδί. Να μπαίνουν όλοι οι δολοφόνοι ενός παιδιού ισόβια.
Γιατί εάν για την Ελένη που ήταν ένα Άριστο παιδί σε όλα της,
που είχε και τους δύο γονείς εκπαιδευτικούς, προσπάθησαν να
αμαυρώσουν, να σπιλώσουν την εικόνα της στην δίκη
(και όχι μόνο), για να πετύχουν την μείωση ποινής στους θύτες,
φανταστείτε τι θα πούνε για την δική μας κόρη αν δεν έχει
περάσει σε καμία σχολή, αν βάφεται και ντύνεται μοντέρνα και
βγαίνει μέχρι αργά, αν καπνίζει, αν ανεβαίνει και στη μηχανή του
φίλου της, πράγματα που συμβαίνουν απολύτως φυσιολογικά
γύρω μας. Η ακόμα πιο πιθανό, εάν έχει παντρευτεί πάλι
ο ένας γονέας, εάν η μάνα δεν έχει δουλειά, εάν έχει έστω
ένα ψεγάδι για αυτή την άψογη κατά τα άλλα κοινωνία.
Να βλέπουνε τον φόνο όχι την οικονομική και κοινωνική
κατάσταση του θύματος. Να τιμωρείται η αποτρόπαια πράξη
και μόνο αυτή. Τότε θα πειστώ πως υπάρχει δικαιοσύνη.
Αλλά δεν το βλέπω. Γιατί αναγκαστικά, να συνοδεύεται το θύμα
από το βιογραφικό του; Ήταν ένα παιδί.
Φτάνει και θα πρέπει να φτάσει για όλους από εδώ κ πέρα.
Γιατί πρέπει να αποδεικνύει δηλαδή το θύμα πάντα
την αθωότητα του; Γιατί να μην είναι γεγονός η πράξη αυτή
η καθεαυτή, αλλά να δέχονται την πράξη με προϋποθέσεις;
Έχω την εντύπωση πως ζω σε μια κοινωνία που το θύμα πρέπει
να προσπαθεί, να ουρλιάζει έστω και νεκρό για την
αθωότητα του και όχι οι ένοχοι. Μάλλον κάτι μου διαφεύγει,
αλλά επειδή εχω βιωματικά ζήσει μια τέτοια κατάσταση
στη ζωή μου, δεν θα πειστώ ποτέ για την καθολική σημασία
αυτών των δύο λέξεων...Θύμα και θύτης.
Ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή