Η Ομορφη Αμέρικα... Μάρω Πετρίνα...

Μικρος, μικρός έφυγα από το νησί μου με το βαπόρι να πάω
στην Αμερικα μες στους ξένους να δουλέψω, στην φάμπρικα.

Είχα μάνα κι αδερφές να φροντίσω, να στείλω δολάρια
να τους ντύνω κι να τους ταΐζω.

Ο υποψήφιος γαμπρός ζητούσε προίκα για κάθε αδερφή
να την στεφανωθεί, κι μένα μου έπεφτε ο ιδρώτας
στα εργοστάσια με μουτσουρουμενα χέρια μέρα,
νύχτα για να εξασφαλιστεί.

Με το μεροκάματο, να φάω ένα κομμάτι ψωμί.
Να μου μείνει κι ένα κομπόδεμα
να ζήσω για την υπόλοιπη μου ζωή.

Περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια σαν νεράκι ...
άλλο τόσο οι απαιτήσεις, τα ζόρια, όπως άκουγα
να παίζει στο ραδιόφωνο το μπαγλαμαδάκι.

Πλούσιος δεν έγινα. Μαγκούφης έμεινα. Ούτε σπίτια κι
παλάτια απόκτησα. Από εργοστάσια σε μηχανουργεια ...
σε εστιατόρια κι οδηγός σε δημόσια λεωφορεία.

Από τα καπνά βαριά αρρώστησα ... κι να γυρνούσα
στην πατρίδα μου, τι όφειλε αν παλιά αγάπησα.

Τα νιάτα μου τα κατάστρεψα κι τα μαλλιά μου άσπρισαν
στην όμορφη Αμερικα.

Κι όμως, αποφάσισα να γυρίσω πίσω στο νησί μου γιατί
κουράστηκα. Με μεγάλη υποδοχή με περίμεναν ...
με παρέλαση κι μουσική.
Σαν να ήμουν ο Μπρουκλης με μεγάλη χαρά.
Μα τώρα κατάλαβα ... όλοι με το χέρια ανοιχτά να τους δώσω
ένα παραδάκι από λεφτά.

Ταλαιπωρημένος από το μακρινό ταξίδι, μόνο το κρεββάτι μου
στο πατρικό μου να πλαγιάσω αναζητούσα ...
για αυτήν την στιγμή ζούσα.
Έμεινε η τελευταία αδερφή. Φώναζε να νοικοκυρευτει
με τα λίγα που μου έμειναν να ζήσω.
Ήθελε να τα θυσιάσω, να την προικίσω.

Δεν την ένοιαξε για την υγειά μου.
Να της τα δώσω ήθελε κι ας πεθάνω.
Μόνο ένας με πόνεσε σ’όλη τούτη την ιστορία ...
η μάνα που με γέννησε ...
οι υπόλοιποι έδειξαν μεγάλη αδιαφορία.

Την ώρα που γινόταν ο γάμος, στο κρεββάτι του πόνου
εγώ ξεψυχούσα. Ήρθε η παλιά μου αγάπη κι με δάκρυα
το χέρι της κρατούσα. Με περίμενε μου είπε όλα αυτά τα
χαμένα χρόνια να γυρίσω από την όμορφη Αμερικα που όλοι
νομίζουν ότι το χρήμα βγαίνει εύκολα.

Τελείωσαν οι υποχρεώσεις μου.
Δεν χρωστώ ποια σε κανένα. Έφτασε η ώρα να αναπαυθώ.
Με ήσυχη ψυχή τα μάτια μου τα κλείνω,
κι τους αχάριστους πίσω μου αφήνω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου