Πόσο θόρυβο ένιωσα
η ψυχή μου σάστισε
οι λέξεις πνίγηκαν στο λαιμό
σε ζάλισε ο έναστρος ουρανός
τα χέρια έμειναν μετέωρα
άτολμα εκλιπαρούσαν ,
ψελλίζοντας αδιέξοδα σκέψης!
Μα υπάρχουν και εκεί ξέρεις
χαραμάδες φωτός
φάρσα μου θύμησες
δεν νογάς στην αλήθεια,
πόσα ψέματα χωρούν τ'ακρογιάλια
πόσα δάκρυα στην άμμο
κυλούν τα συναισθήματα τα γνήσια
αντέχουν δεν λιμοκτονούν!
δεν υπάρχουν στις βολεμένες ψυχές
αποφεύγω τη θλίψη,
με στενεύουν τα όρια βυθίζομαι
στου χρόνου το παρόν,
είναι ο μόνος συνεπής επισκέπτης...
Ευγενής κατά τα άλλα!
Αυτός μάλλον παιδεύει
με την παρουσία του,
στα δικά μου καλοκαίρια
μπορώ να τον αντιμετωπίζω
δεν είναι υστερόβουλος
είναι απόλυτα ειλικρινής
αρκεί να τον σεβαστείς
κι αυτός υποκλίνεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου