Η ανάσα της βγαίνει με δυσκολία και προσπαθεί,
αλήθεια προσπαθεί. Να γίνει καλά, να παλέψει,
για εκείνη το χρωστάει στον εαυτό της.
Ανοίγει το στόμα χωρίς αποτέλεσμα,
όσο και να προσπαθεί δεν μπορεί να ανασάνει.
Αέρας σκέφτεται..! Προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα
να φύγει από το σπίτι που την πνίγει και τις ρουφάει την ζωή.
Όμως τα άκρα της είναι τόσο αδύναμα που δεν μπορεί
ούτε το πόμολο να γυρίσει. Δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπό της
καθώς νιώθει την ζωή να φεύγει από μέσα της.
Ξέρει τον τρόπο, πως θα καταφέρει να ανασάνει ξανά.
Με πόνο, ναι με πόνο. Πρέπει να πονέσει πολύ, δυνατά.
Πρέπει να μαζέψει ότι δυνάμεις της έχουν απομείνει για να
πονέσει τον εαυτό της. Τα γόνατα της λυγίζουν, νιώθει
πως χάνει τις αισθήσεις της και πέφτει στο παγωμένο πάτωμα.
Δεν έχει πολύ χρόνο, μια μόνο προσπάθεια χρειάζεται.
Σηκώνει το κεφάλι και με όση δύναμη έχει μείνει το χτυπάει
στην πόρτα. Όλος αυτός ο πόνος, το μούδιασμα, τα δάκρυα,
κατάφεραν να φέρουν τον πολυπόθητο αέρα στα πνευμόνια της.
"Τα κατάφερα, είμαι ζωντανή και σήμερα" ψέλλισε..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου