Αχ πόσο θά 'θελα στα χρόνια
κείνα, που' χουν γλύκα παιδική
απ' την αρχή να ξεκινήσω ....
Ανέμελα να λύσω τις πλεξούδες μου
ν'α αφήσω να ανεμίζουν τα μαλλιά!
Σε αλάνες του χωριού να παίξω να χαρώ,
με ξεγνοιασιά να ζήσω....
Ξυπόλυτη να τρέχω στην βροχή
στο πρόσωπο να δίνει τα φιλιά της,
τα ρούχα μου να γίνονται διπλά
και γω να λαχταρώ την αγκαλιά της!
Να καίει ο ήλιος δυνατά
και γω να του αυθαδιάζω...
Στην θάλασσα, τις ώρες να ξεχνώ
ν'αφήνομαι, να χαίρομαι, να ζω.....
Ατίθασα, τα πρέπει να αγνοώ!
Τα θέλω μου στην πρώτη τη γραμμή
Και τις φωνές της μάνας ν' αψηφώ
Μα τίποτα δεν έγινε από αυτά,
τα μάτια μου χαμήλωνα στον ήλιο...
Τα χρόνια κύλισαν αργά.
Και το παιδί, το ξέγνοιαστο παιδί,
σε στίχους ψάχνει το γιατί
και στ'άψυχο χαρτί τα όνειρα του...
Σαν ζωγραφίζει δύο πλεξούδες
χρυσαφιές
Και σε ένα δάκρυ πνίγει την ανεμελιά του....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου