Απόψε πάλι μόνος μου, θα μείνω κι άλλο βράδυ,
Βαθύτερο πυκνότερο, φαντάζει το σκοτάδι.
Τα μάτια μου δεν κλείνουνε, μα ούτε βλέπω κάτι,
Απλά η φαντασία μου, στον δρόμο της σκοντάφτει.
Μα πόσα πια εμπόδια, της έχουνε σηκώσει,
Σκοντάφτει εδώ σκοντάφτει εκεί, φοβούμαι θα ματώσει.
Θα βάλω καγκελόπορτα στον Νου, να τον κλειδώσω,
Αφού δεν παίρνω τίποτα, γιατί κι εγώ να δώσω.;
Γυναίκες Άντρες «χαίρεται», αν έχουνε συμφέρο,
Αλλιώτικα γυρίζουνε την πλάτη, δεν σε ξέρω.
Αυτή η αλληλεγγύη τους, με έχει πια «σκλαβώσει»,
Την θέλει την αγάπη σου, χωρίς όμως να δώσει.
Όλοι είμαστε ενήμεροι, πως είμαστε εφήμεροι,
Ήρθαμε εδώ για λίγο.
Το ψέμα απεχθάνομαι, φωνάζω, προαισθάνομαι,
Πως σύντομα θα φύγω.
Γι αυτό και προασπίζομαι, τα δικαιώματα μου,
Τα λάθη στα αισθήματα, αυτά είναι δικά μου.
Κανείς δεν επιτρέπεται, να μου τα υστερήσει,
Να πάρει μόνο ψάχνεται και όχι να χαρίσει.
Λυπάμαι που γεννήθηκα, σε χρόνους συμφερόντων,
Αισθάνομαι σαν έπεσα, στο λάκκο των λεόντων.
Κακόμοιρε συνάνθρωπε, ανύπαρκτος φαντάζεις,
Είσαι ένα μονοκύτταρο, που ούτε άλλου μοιάζεις.
Μονάχα στα συμφέροντα, εκεί, ολόιδιοι είστε,
Με κλάματα και δάκρυα, ψεύτικα... προσποιείστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου