Τα καλοκαίρια ήταν σκληρά, καμιά φορά. Ερχότανε με το καράβι
τα παιδάκια της "διασποράς". Ο Νικ, το αυστραλεζάκι κι η Μαίρη
η Αμερικάνα Ο Αποστόλης ο Αθηναίος κι ο Φώτης που οι
γονείς του δουλεύανε στην Γερμανία. Κατεβαίναν όλο χαρά τον
καταπέλτη και πέφτανε με φόρα στις αγκαλιές των παππούδων
και των γιαγιάδων που απαντέχανε μπροστά στο κολυμβητήριο
να δέσει το "Σαπφώ".
Γέλια και δάκρυα ανάκατα και φωνές κι αγκαλιάσματα
παράφορα. Κι εμείς η παπαλίνα περιμέναμε τα καινούρια τα
παιδάκια να έρθουν να παίξουμε ώρες ατέλειωτες ζεστές και
δροσερές στα πάρκα και στις πλατείες που μαζευόμασταν.
Όλοι καλοδεχούμενοι και παράξενοι.
Κουβάλαγαν, βλέπεις, τις συνήθειες του ξένου τόπου.
Και μια μέρα να ο Νικ να κλαίει δάκρυα καυτά κάτω από τη
συκιά του κυρ-Ανέστη. Μην είχε χτυπήσει το γόνατο,
σκέφτηκα, καθώς σκαρφάλωνε να κόψει τον γλυκό καρπό.
Μα όχι. Στεναχωριόταν που δεν τον παίζανε. Ήτανε λέει
αλλιώτικος και δεν καταλάβαινε τι του λέγαν. Πόσα τους είπε
για τη μάνα και τον πατέρα που ήταν παλιοί συμμαθητές
με τους γονιούς των αλλωνών. Τίποτα. Του κάκου.
Τον απόδιωχναν Και την επαύριο πάλι τον φωνάζαμε να παίξει
μαζί μας. Κι αυτός όλο χαρά κατέβαινε.
Μέχρι να ξαναμαλώσει το τσούρμο. Και στεκόταν πάλι παράμερα
και μούτρωνε ο κακομοίρης ο Νικ. Καμιά φορά, ότι κι αν κάνεις ,
σε όποια μεριά και να σταθείς, θα είσαι με τους "άλλους".
Συμβαίνει κι αυτό. Κι ούτε ξέρεις στο τέλος τι μπορείς να είσαι.
Με αυτούς ή με τους άλλους;
(Απόσπασμα από αδημοσίευτο διήγημα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου