Μια λευκή κόλα χαρτί... Έλενα Μαυροειδή.

Κρατούσες  πάντα 

μια λευκή κόλα χαρτί , 

λευκή όπως είναι οι μέρες 

 και οι νύχτες σου ,

 στο φως και στο σκοτάδι  , 

να ψάχνεις ένα χάδι   ένα  φιλί , 

μια αγκαλιά να σε χωρέσει ... 

Πονάει η μοναξιά  το ξέρω  , 

δύσβατος δρόμος μα  και 

σκληρός για ανθρώπινες αντοχές ...

Κι όμως αντέχεις ακόμα ,

να  ζωγραφίζεις  

πάνω σε ένα λευκό χαρτί , 

να βάλεις χρώματα  για

να υπάρχει  λίγο ομορφιά , 

μέσα σε ένα άχρωμο κόσμο ...

Κι αφουγκράζεσαι τη θάλασσα 

 μιλάς μαζί της  ,  παίρνεις 

 και δίνεις τη ψυχή σου , 

η ανάγκη να μοιράζεσαι ...

Ο κόσμος μας βλέπεις  ,

 έγινε τόσο πλούσιος 

κρατάει το βιός του  , σφιχτά  , 

δεν θέλει να πάρει μα 

 ούτε και να δώσει ...

Βολεύτηκε στη μοναξιά , 

την γέμισε με άψυχα πράγματα ,

 κοίτα  που με τον καιρό  

 έγινε κι αυτός άψυχος  ,

 μα δεν το καταλαβαίνει ...

Ζωγράφισε λοιπόν  

στην λευκή σου κόλα , 

και φτιαξε  όλα αυτά που θέλεις , 

δώστους  ζωή ...

Φτιάξε το δικό σου κόσμο  

όπως τον ονειρεύτηκες , 

σκόρπισε παντού  ελπίδα   

αυτή αντέχει , και που ξέρεις , 

ίσως κάποτε  , το  όνειρό  σου ,

 να γίνει αληθινό , να ζωντανέψει  ,

και να ξυπνήσεις σε ένα κόσμο

όπως τον ονειρεύτηκες  ...

Εξάλλου  δεν ακούς που λένε,

η ελπίδα  πεθαίνει  τελευταία  ...

Elena Mavroidi