Δεν έχω τίποτα να πω.
Για κείνο το αστέρι.
Που έφερε μαύρη συννεφιά.
Σ' όλο το καλοκαίρι.
Μου'κλεψε το χαμόγελο.
Μου έκλεισε το δρόμο.
Κι εκεί που άνοιγα φτερά.
Μου τα'κοβε απ' τον ώμο.
Έλεγε πως με αγαπά.
Πώς είναι η ζωή μου.
Πώς έπινε και χόρταινε.
Μονάχα στο φιλί μου.
Μέρα μαύρη ξημέρωσε.
Σάββατο μεσημέρι.
Ο κεραυνός μου έκαψε.
Ολοσχερώς το χέρι.
Τώρα κοιτώ τη θάλασσα.
Και ρίχνω τους καημούς μου.
Πνίγοντας και βυθίζοντας.
Τους αναστεναγμούς μου.
Μαύρη η θάλασσα κι εγώ.
Ζωή σε παραζάλη.
Τ' αστέρι μέσα στο βυθό.
Κι αυτό σε μαύρο χάλι.
Τ' αφήνω όλα πίσω μου.
Κλειδώνω την καρδιά μου.
Να πάψει να αισθάνεται.
Πνίγω τα δάκρυά μου.
Κάνω τη λύπη μου χαρτί.
Μολύβι την καρδιά μου.
Ξορκίζω ότι με πίκρανε.
Με τα γραφόμενά μου.
Πίσω από ένα χαμόγελο.
Στέκω συννεφιασμένη.
Ψάχνω για ένα πέρασμα.
Ήλιο να βρει να υφαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου