Ο Ξένος... Σοφία Τανακιδου.

Βαθύ όνειρο με έκλεισε

έξω απ’ το σώμα.

Από ψηλά η ψυχή μου

κοιτούσε τον κόσμο.

Όλοι οι δικοί μου

πνιγμένοι στο κλάμα,

στο μνήμα μου πάνω

θρηνούσαν.

Και εγώ

δίχως πόνο,

τον άγγελο μου ρωτούσα,

ποιον δρόμο να πάρω.

-Η τελετή να τελειώσει,

μου είπε

και ο δρόμος θα ανοίξει.

Και τελειώνει…

Ένας ένας μ’ άφησαν

κι έφυγαν.

Και τότε,

ένας ξένος…

Ποιος ήταν;

Πώς από τόσο ψηλά

να γνωρίσω;

Πάνω στο μνήμα

γροθιές κατάρες και κλάματα.

Ποιος είναι ο εχθρός μου;

Ποιον μες τη ζήση μου

έχω αδικήσει;

Ένα σπουργίτι εγώ

δίχως γλώσσα.

Μόνο με αγάπη

τους πάντες είχα φροντίσει.

Αφήνω το χέρι του αγγέλου

και τρέχω.

Πετάει η ψυχή θυμωμένη.

Στον ώμο του φτάνω

ακουμπάω στο κορμί του.

Γυρίζει…

Και ο τρόμος διαλύει το όνειρο.

Στο γνώριμο πάντα κρεβάτι

με βρίσκει.

Λουσμένος ιδρώτα και φρίκη.

-Όνειρο ήταν καρδιά μου

η τελετή δεν ήταν δικιά μου…

Γεμίζω νερό

μεσ’ στις χούφτες,

να πλύνω το όνειρο

να φύγει,

κι εκεί αντικριστά

στον καθρέφτη,

να το, ξυπνάει και πάλι.

Ο ξένος…

Σκληρά με κοιτάει…

Σοφία Τανακιδου