Ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει,
και σιγά σιγά οι σταγόνες βροχής,
τρέχουν στο πρόσωπο μου..
Δεν ξέρω αν είναι η βροχή η είναι τα δάκρυα μου...
γιατί πάντα αυτός ο καιρός,
μοιάζει για λίγο με την ψυχή μου.
Περίεργη η άνοιξη, αλλάζει όπως αλλάζει
και η διάθεση της ψυχής μας..
Συνεχίζω χωρίς να με νοιάζει για την βροχή,
και χωρίς να ξέρω που πάω.
Μαζί μου έχω παρέα τα δέντρα, τα λουλούδια
γιατί τα λουλούδια δεν τα τρομάζει
αυτή η ανοιξιάτικη βροχή..
Τη χρειάζονται για να δίνουν χρώμα
στη ζωή μας.
Και ξέρω ότι δεν θα κρατήσει για πολύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου