Έρωτας ήταν... Carpediem Roza.

Και εκεί που νομίζε ότι τελείωσε, με ένα βλέμμα

γυρνούσε πάλι από την αρχή.

Και έλεγε αυτή την φορά θα είναι αλλιώς, θα είναι όμορφα.

Και συνεχίζε να πιστεύε σε αυτό που τόσο πολύ την φοβίζε...

Και συνέχιζε να περπατάει στους δρόμους, να τον βρει,

να τον αγκαλιάσει...

Κοιτούσε γύρω της, παντού άνθρωποι σιωπηλόι με

κρυμμένα τα χαμόγελα τους πίσω από μια μάσκα...

Κοιτάζει τα μάτια τους και προσπαθεί να γνωρίσει

το βλέμμα του., το χρώμα τον ματιών του..

Και όσο έψαχνε τόσο πιο πολύ απομακρύνοταν η εικόνα του..

Απλώνει τα χέρια της να τον αγγίξει, να νιώσει το άγγιγμα του..

Σταγόνες βροχής τρέχουν στο πρόσωπο της....

Και τότε πετάγεται τρομαγμένη...

Δεν ήταν η βροχή, ήταν τα δάκρυα της....

Και το είχε νιώσει έστω για μια στιγμή...

Έρωτας ήταν.... Είπε....

Ήρθε και έφυγε σαν όνειρο...

Δεν μπόρεσε να αντέξει το φως της ημέρας....

Carpediem Roza