Ήλιε μου χρυσοστόλιστε και κοσμογυρισμένε,
στους ουρανούς που 'πορπατείς μην είδες τον Καλό μου;
λαμπροακτινόμορφε στεφάνι πάντοτε φορεί
φανέρωσε το αρματόφορε μου, στον λιγοστό καιρό μου!
Γιατί πονεί μου,η πληγή τ' άδικο, με βαραίνει..
Μα άλλοι μου 'παν τήρησε στοιχειό πλάϊ σου περνάει!
Φορά μαντήλι από δρυ ,ρωτώ'νε τον, σωπαίνει...
Ξαφνιάζομαι κι έκλαψα μα μήτε μου μιλάει!
Μην είδατε φως της αυγής, μιας Κυριακής φεγγάρι;
Του 'πα Νηρηίδες μην ποθεί, κάποια τώρα κρατάει.
Δείτε μπρος στην λυκόβρυση, κρατά μικρό πυθάρι;
Πίνει της Άρνης το νερό,στέκει μας χαιρετάει!
Μην είναι σε κρυόβρυση κι αποσταμένος γέρνει;
Σε κακοτράχαλο δρομί, ποιά μοίρα τον σωπαίνει;
Ένα απομεσήμερο μάϊνα μου μηνεί και κλαίγει.
Ποιο μέρος βρήκε να διαβεί.
Καλέ μου, μην παγαίνεις!
Άλλοι μου 'πανε πως ψηλά,αγγέλοι του μιλούνε
ενώνονται τα σύννεφα,την ώρα που νυχτώνει..
Μοιράζουν δώρα στα παιδιά, θνητούς ζητούν,γελούνε.
Την ώρα τη στερνή π' αγγελικά, το χέρι θα μ'απλώσει!
Η ομορφιά δεν χάνεται!
Η αγάπη δεν πεθαίνει!
Τί κι αν πονώ; Ματαίως..Τί μαύρα κι αν φοράω;
Για σε χαρούμενο άσμα πιότερο να λαλάω.
Πάει ψηλά φως, γένεται'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου