Νίκη ντροπής και ευθύνης
που μυρίζει πίκρα
σε τάφο σκοτωμένου...
Έγειρες στο ξεψύχισμα του καλοκαιριού
την ώρα που έπεφταν τα πρώτα φύλλα
κι ερχόταν η ομίχλη να κατοικήσει
στην ψυχή της Μάνας
έγειρες τόσο αναπάντεχα
χωρίς να προφτάσεις να φκιάξεις
όλα τα ωραία που ονειρευόσουν
η ζωή σου δόθηκε για τη ζωή των άλλων,
έγειρες κι εσύ ξαφνικά
όπως και τόσοι άλλοι
τόσο νέος τόσο ωραίος
το σούρουπο μιας φθινοπωρινής μέρας.
Εσύ θα μείνεις μια σκοτεινή ανάμνηση
στα τρομαγμένα κρανία των ανίερων
που σε ξάπλωσαν στο χώμα
με φρικιαστικό θρίαμβο
σου πέταξαν τα ρούχα της ζωής
και σου φόρεσαν μαύρα βαριά σύννεφα,
αυτοί που μας σιμώνουν αόρατοι
στις σκιές της νύχτας
με φωνές σκουριασμένες
πάντα πεινασμένοι για καθαρό αίμα,
αυτούς θα τους πετάξει η ιστορία στο ανάθεμα
και θα κρατήσει τη σκέψη σου
που κοιμήθηκε κάτω από τη λέξη δικαιοσύνη
της ξεφτισμένης ηθικής του σήμερα
με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο
γιατί αν που και που δεν βλέπουμε,δεν ακούμε
όμως αγαπάμε αυτό τον τόπο
Στη μνήμη του Παύλου Φύσσα ( Θάνατος 18 Σεπτεμβρίου 2013 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου