Ροδοκόκκινες μέρες
υπέρλαμπρης λάμψης.
Ρεμβάζω την θάλασσα τ'Οκτώβρη
κι αναταράσσεται η ψυχή μου.
Πορφυρογέννητα απογεύματα γεννιούνται
για να εξαγνίζω σ'αυτά το κορμί μου
και να αλλάξω το χρώμα των ματιών μου.
Από βαθυγάλανο σε κίτρινο φωτεινό
με χρυσές ανταύγειες.
Με λευκό σουσάμι και μέλι
στολίζω τα χείλη μου,
λίγο πριν μ'αγγίξουν τ'αστέρια του ουρανού,
λίγο πριν ξυπνήσω απ'το όνειρο,
του ακοίμητού μου εαυτού.
Φαντάζει αληθινό το ομοίωμά μου.
Χωρίς καμία αθωότητα αναδύεται
από την δύση η μορφή μου.
Κι η καρδιά μου πηδά,λες και θα σπάσει
σε χίλια κομμάτια,
λες και οι κόγχες,θα στερέψουν
από τα φωτερά τους τα μάτια.
Ολόστητα τα στήθη μου,
αποζητούν λίγη χαρά στο θώπευμα τ'ανέμου,
περνώντας από το χάος στην αιωνιότητα.
Καθώς η καθημερινότητα μου,μου στέρησε
ακόμη και αυτή την αμαρτία του έρωτα.
Ώρες ώρες αφήνω τα πουλιά,
έξω από τα κλουβιά τους
να πετάξουν πολύ μακριά,
να γελάσουν μαζί τους,
ο ορίζοντας κι ο ουρανός,
ν'απαλύνουν τους ρυθμούς
της δικής μου ζωής.
Ποιήτρια-συγγραφέας
Μπράβο Εύα, υπέροχο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή