Ο Γιάνκο με τον Ντούσαν
Συνήθιζαν να παίζουν
Να τρέχουν, να γελούν
Σαν ήτανε παιδιά.
Τώρα:
Μια πέτρα με ονόματα
Ένα κτίριο βομβαρδισμένο
Κι άνθρωποι να περπατάνε πέρα δώθε.
Τα παιδιά χάθηκαν και τα δύο
στου πολέμου τη μανία.
Βαλκάνια είναι το πεδίο
Ένας τόπος αιματοβαμμένος
Αδέρφια σκοτώνουν αδέρφια
Νεογνά παίρνουν τα όπλα να χτυπήσουν.
Κι από πάνω να τους παραμονεύουν
Οι μεγάλες οι δυνάμεις να τους χωρίσουν
Προστάτες δηλώνουν αδύναμων κρατών
Κηρύττουν πόλεμο για μια ειρήνη.
Έτσι διαίρει και βασίλευε , εθνικισμός
Για ένα όνομα , δυστυχία δίχως τέλος
"Γιατί' φωνάζουν όλοι μα κάνεις
Από τα λάθη της ιστορίας δε μαθαίνει.
Σερβία , Βοσνία, Κόσσοβο, Αμερική
Όλοι θεατές κι ηθοποιοί σε τραγωδία
Ελλάδα, Μακεδονία, Σκόπια, Αλβανία
Ζήτημα Ανατολικό, παγκόσμια θηριωδία.
Μαριονέτες όλοι στο ίδιο παιχνίδι
Πολιτικές με θύματα ανθρώπινες ψυχές
Μια πόρτα ανοιχτή για Ομόνοια κι αδελφοσύνη
Μια ελπίδα χαμένη στων μαχών τη βουή.
Προπαγάνδα κι κυβέρνηση κουνούν τα πιόνια στη σκακιέρα
Ελευθερία του λόγου αργοσβήνει μαζί
Κεράκια σε μνήμη των θυμάτων ανάβονται παντού
Μέρες ανάμνησης κι μαθήματα σε ένα πλάνο.
Μα τη λύση που είναι μπροστά κάνεις δε βλέπει
Πως μόνο η φιλία των λαών θα φέρει ήλιο
Θα σκοτώσει προσπάθειες ισχυρών να επεμβαίνουν
Στρατιές ξένες θα διώξει που πληθαίνουν.
Τελικά ποια είναι η ουσία
Ο κόσμος είναι αυτός, πότε του δε θα αλλάξει
Μα τα Βαλκάνια μπορούν μια μέρα λευκή να δουν
Αν τη μισαλλοδοξία αποβάλλουν από τις καρδιές τους.
Μπορεί αυτός ο τόπος να ανασάνει
Να μη ανατριχιάζει τη κάθε στιγμή
Μνημεία για νεκρούς να μη στήνονται αλλά
Με τη γροθιά του να κόψει τη διχόνοια στα δύο
Τη νέα βαλκανική να δώσει πνοή.
Αν με ρωτάτε γιατί τα γράφω όλα αυτά
Είναι για να πω ότι διαμαρτύρομαι
Τίποτα στη ιστορία δε άλλαξε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου