Να 'μουν μια ήσυχη στάχτη
τ' απομεινάρι μιας
χορτασμένης φωτιάς
να γλύστραγα απ' τα δάχτυλά σου
να διαλυόμουν.
Κι όχι όπως τώρα
να μην μπορώ
να πάρω τα πόδια μου
να φύγω.
Κλεισμένο το σπίτι
μ' αγκάθια και τσουκνίδες.
Έκλεισες όλες τις θάλασσες
κι εγώ η υπερφίαλα
"άμυαλη"
ζορίζω τις πόρτες
ν' ανοίξουν.
Θέλω να κατακερματίσω
αυτήν την οδύνη
να κολυμπήσω στην φωτιά
της Ομορφιάς
να φορέσω στα μάτια μου
τα κόκκινα φεγγάρια
τα ολόκληρα
να κάνουν στάση στα μάτια μου
οι αναστημένες λέξεις.
Ξέφτια όλα τ' αγγίγματα
στα χέρια μου.
Τα μάτια μου θυμιάζουνε
την μνήμη.
Τ' αυτιά μου κλαίνε
μ' αναφιλητά
στην άρπα
τ' ουρανού
στην φυσαρμόνικα
τ' αγέρα
στο βιολοντσέλο
της θάλασσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου