Έκοψα ένα φύλλο απ' το φεγγάρι,
κι έντυσα τη γύμνια των εμμονών μου.
Πού να 'σαι;
Σε ποιούς λιγωμένους κοιτώνες,
σκορπάς ανερμάτιστους πόθους;
Κι απόψε και χθες και πάντα...
Είν' αργά...
περασμένα μεσάνυχτα!
Το μαξιλάρι, στάζει μοναξιά,
κι η νύχτα μεγεθύνει την "ένδεια"!
Οργισμένες σιωπές,
καταπίνουν ματαιώσεις...
Μόνο μια φλύαρη προσμονή
μιλάει ακατάπαυστα!
Κι αυτές οι αναθυμιάσεις της μνήμης,
σαν ανεβαίνουν στο λαιμό
αυτόκλητες,
καθυστερούν ενστικτωδώς θαρρείς,
το πλήρωμα του χρόνου!
Την απουσία προσπαθούν να υποτάξουν,
μ' αναμνήσεις προσποιούμενες
...έρωτος μέθη!
Μεγάλοι ηθοποιοί τα ένστικτα,
σαν υποκρίνονται,
πως είναι συναισθήματα!
Δεν ξέρω τι πονάει πιο πολύ...
Η αγάπη ή η απουσία;
Δεν ξέρω, αν η αγάπη έχει όνομα!
Η απουσία έχει!
Και μυρωδιά!
Του ανέγγιχτου!
Τη δική σου!
Κι εσύ, πουθενά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου